فیلم

چند روز قبل رفتیم و چهل سالگی را دیدیم. تا قبل از شروع فیلم با مسوول چک کردن بلیت ها درباره اکران فیلم ها و استقبال مردم حرف زدم.

می گفت هر چقد فیلم ها سبک و مسخره تر باشند استقبال از آنها بیشتر است ولی از فیلمی مثل چهل سالگی استقبال چندانی نشده. راست می گفت نهایتا 30 نفر توی سالن بودن که 7 یا 8 نفر آنها هم فیلم تمام نشده رفتند.

انقدر ذائقه مخاطب تنزل پیدا کرده که گفتن ندارد.

حالا توی هر بقالی و چقالی هم می بینی پوسترهای فیلم های مضحک و مسخره از در و دیوار آویزان شده .

مردم نیاز به شادی نشاط دارند قبول ولی به چه قیمتی؟ به قیمت اینکه همه خاطرات خوبی را که از پرده سینما داشتیم به گند بکشند؟ چهل سالگی از آن فیلم ها است که دوست دارم در یک فضای ارام ببینم، که هر جایش دلم خواست دکمه پاز را بزنم دستم را بذارم زیر سرم چشم هایم را ببندم و پرت شوم به یه خاطره، به یه جایی در گذشته و بعد دوباره استارت.

*خوشحال شدم بعد از مدت ها دیدم یک دوست همیشه همراه برایم کامنت گذاشته، سپاس از بودن های همیشگی ات علی.